مدح و ولادت امام مجتبی علیه‌السلام
سروده دل غزلي را به رنگ چشمانت به رنگ آبي رنگـيـن كـمـان رضوانت دراين سپـيـده دمانِ بهـار پـرور عـشـق نـشـسـتـه مـرغ خـيـالـم درون ايـوانـت چه نغمه هاي لطيفي به گوش جانم خورد بـبـين كه بـلـبل طبعم شده غزل خوانت ضريح دست كريمت به رنگ سبز سخا هزار حــاتــم طايـي فـقـيــر احـسـانـت به اين كوير نيازي كه پيش راه شماست دوبــاره جـان بـده با چند قطره بارانت رسـيـده نـيـمـۀ ماه ضـيـافـت و هـمگي به دور سـفـرۀ فـضـلـت شـديـم مهمانت امــيــر کـشـور دل، پـادشــاه آيــنــه هـا كـنـار كــاخ تو جـبـريـل گشته دربـانت ميان بـازي چـوگـان عشق دست تــوأم بزن هر آنچه كه خواهي به گوي ميدانت چقدر سجده به جا آوري! امام خـشـوع خــداي عزّ و جل گـشـته مات عـرفانت وضو گرفتي و از ترس حق تنت لرزيد هزار عـابـد و عــارف شدند حـيـرانـت تـمـامي گره هايي كه خـورده در كـارم دوبــاره بــاز شود با نـسـيــم دسـتـانـت غــروب يـاس كـبـود مـديـنــه را ديدي فداي موي سپيد و دو چــشــم گـريـانت |